Nee, je bent niet kapot vanbinnen

Trauma is geen groot, donker, eng monster in ons of een mysterieuze, kwade kracht die tegen ons werkt. Trauma is gewoon onverteerde levensenergie. Het zijn de tranen die we moeten huilen maar nog niet hebben gehuild, het geschreeuw dat we wilden uitschreeuwen maar dat niet deden. Het zijn de schokken die nog niet van ons afgeschud zijn, de eenzaamheid die nog blijven hangen is, de gevoelens die onderdrukt en verstijfd zijn om een ​​zelfbeeld in stand te houden, veilig te blijven en niet uit elkaar te vallen.

Het is niet onze schuld. We hebben gewoon niet geleerd hoe we angst, woede of verdriet veilig door ons heen kunnen laten komen en we probeerden alleen onszelf te beschermen. We hebben niet laten zien hoe we het allemaal kunnen voelen en het allemaal bewust kunnen uitdrukken. Sommigen van ons werden als kinderen in schaamte gebracht of bespot vanwege onze gedachten, meningen of overtuigingen. Sommigen van ons werden veroordeeld of zelfs gestraft voor het hebben of tonen van bepaalde gevoelens. Sommigen van ons werden zelfs regelrecht misbruikt en moesten onze authentieke woede, verdriet, angst of vreugde wegstoppen om te overleven. Sommigen van ons waren zo verwaarloosd dat we ons afvroegen of we überhaupt wel bestonden.

Dat was verleden tijd. In de veiligheid van het heden kunnen we beginnen te ontdooien. Om opnieuw met ons dierbare, authentieke, wilde zelf in contact te treden. Om onszelf toe te staan ​​om onze oorspronkelijke gedachten te denken en ons te realiseren dat we niet door een of andere wraakzuchtige god worden neergeslagen, gestraft of gekwetst omdat we 'slechte' gedachten hebben. We zijn vrij om na te denken over een compleet nieuwe wereld, om te fantaseren, om donkere, negatieve, seksuele of goddeloze gedachten te hebben. Gedachten zijn gewoon gedachten, en alle gedachten zijn toegestaan ​​op het filmscherm van ons bewustzijn, en bewustzijn oordeelt niet.

We gaan niet dood als we woede of verdriet voelen, of angst door ons heen laten gaan. We zullen niet gek worden of de controle verliezen. We kunnen beginnen met ontdekken dat al onze gevoelens veilig zijn, en we kunnen ze eigenlijk in ons lichaam toelaten in plaats van erop te reageren, ervan weg te rennen, ze te verdoven en naar ons verstand te vluchten.

Kortom, we kunnen beginnen met liefde brengen naar de onbeminde delen van lichaam en geest, we kunnen de knagende, eenzame, pijnlijke plekken binnenin verlichten met het warme, stralende licht van onze nieuwsgierige aandacht. We kunnen beginnen onszelf de liefde en empathie te geven die we als kinderen ontzegd zijn, beginnen de ijzige plekken te ontdooien en het verlaten kind in ons van een nieuwe adem te voorzien.

Terwijl al onze verouderde reddingsstrategieën (wat trauma eigenlijk is) beginnen in te storten en af te brokkelen in het licht van liefde, kunnen we met alle onderdrukte energieën die oorspronkelijk gewoon door ons wilden bewegen opnieuw in contact komen en ontdekken hoe verdomd veilig ze eigenlijk zijn. Woede is veilig om te voelen, het zal ons niet doden. Verdriet is veilig, het zal ons niet ten val brengen. Angst is veilig, het is ongemakkelijk en intens, maar veilig. Eenzaamheid is veilig, het is woelig en zwaar vanbinnen, maar veilig.

We komen uit ons hoofd en keren terug naar onze menselijkheid, naar ons lichaam, naar onze kwetsbare harten en naar het huidige moment zelf.

We hoeven niet langer in angst en schaamte te leven.

We kunnen het risico nemen om liefde binnen te laten. Om onszelf te laten zien zonder het masker. Om onze diepste waarheden op een veilige manier met andere mensen te delen, hen onze onhandigheid, onze puinhoop, onze onvolkomenheden te tonen, onze geheime gedachten en ‘schandelijke’ gevoelens te onthullen, en laat hen van ons houden om wie we werkelijk zijn.

Het is liefde die trauma geneest. Liefde, en tijd en geduld, en een bereidheid om de pijnlijke, verkrampte en eenzame plekken binnenin onszelf te betreden.

Bron: Jeff Foster